Het andere Peru

De tijd tijdens mijn reis door Zuid Amerika tot nu toe is voorbij gevlogen. Ik heb al veel beleefd, gezien, geproefd en geroken, want Zuid Amerika heeft zoveel moois te bieden, maar er schuilt meer achter al dit moois. Tot nu toe heb ik al best veel armoede gezien, maar je ziet het letterlijk vanaf een afstand, het komt niet heel dichtbij. Maar dit was het eerste weekend van april niet mogelijk en heeft de armoede me echt geraakt.
Samen met 31 kinderen uit het weeshuis van Tambo zijn we 4 dagen naar de jungle gegaan. Tambo is eeen klein dorpje in de bergen, 2,5 uur rijden van Ayacucho. Daar staat een weeshuis met 45 kids en 3 moeders die daar de boel runnen. Deze 3 moeders werken 7 dagen per week, 24 uur per dag en zijn óp. Liefde geven is er al helemaal niet bij, de kinderen zorgen voor elkaar. Zo zijn de meiden van 11/12 jaar al volwasssen, want ze runnen er de heleboel.

Met 31 kinderen (de allerkleinsten bleven achter), de 3 mama´s en 7 andere Nederlandse vrijwilligers, de chauffeur en de klusjesman die eigenlijk moet schoonmaken, maar dit vertikt en constant tegen de kinderen schreeuwt, gingen we op weg richting de jungle in een veel te kleine bus. Vervolg was 1 kind op schoot en 2 naast me over een weg met een hoop bochten, modder, hobbels en kuilen langs armoedige dorpjes naar beneden, langzaam de jungle in.
Na een paar uur in de bus konden we niet verder vanwege een omgevallen vrachtwagen en moest de bus een heel stuk omrijden. Ondertussen werd onze lunch ´geserveerd´ kip en een aardappel uit het vuistje, wat de mama´s in de nacht al hadden klaargemaakt. Toen het al donker werd zijn we in een klein dorpje gestrand en daar geslapen in schooltje. Hier leken de kinderen totaal geen moeite te hebben met de matrassen die mee waren, want met z´n vijven kropen ze dicht tegen elkaar aan. Zelf moest ik even slikken toen ik buiten onder een afdakje mijn bedje klaar maakte en het hele gebeuren onder mij naar pis en muffigheid stonk.
Toch nog aardig goed geslapen en met zonsopgang ging de karavaan weer verder. Nog een mooie waterval onderweg bezocht en hoe verder we de jungle in kwamen, hoe meer fruitbomen en exotische planten er langs de weg stonden, prachtig!
We hebben twee nachten geslapen in de middle of nowhere, naast een rivier waar de kinderen helemaal los gingen. Lekker wassen, spelen en de oudste meiden gingen meteen de al aardig vervuilde kleren wassen, prachtig spektakel om naar te kijken!

Onderweg kregen we nog vier gasten mee in de bus die helaas maar een enkele reis in het vooruitzicht hadden. Versere kip kun je niet krijgen! Voor het eerst gezien hoe ze een kip slachten, keel doorsnijden, uit laten druppelen en plukken maar. Verder hebben de kids eindelijk de aandacht gekregen die ze verdienen, veel (Nederlandse) liedjes gezongen en veel gelachen. Wat een droppies allemaal.
Zo ook 2 schatjes van 5 en 9, die er vanwege jarenlange ondervoeding uitzien als 3 en 5. In een nabijgelegen dorpje wonen de oma en de moeder van de kids, een mooie gelegenheid om deze even te bezoeken. De kids stapten uit de bus en daar stond de moeder, die totaal leeg op har kinderen en met een nieuwe opkomst stond te wachten. Geen omhelzing, niks, leeg. Afschuwelijk, heb vaak moeten slikken. Deze jonge moeder was er ook bijna niet meer geweest, aangezien haar man, die nu in de gevangenis zit, haar heeft aangevallen met een bijl.
We kregen er nog allemaal soep aageboden en daarna kwam het afscheid. Het is moeilijk te beschrijven, maar het was een drama. Gelaten gaf de moeder haar kinderen weer over en het gehuil of liever gezegd het gekrijs van de kinderen zal me nog lang bij blijven. Dat is geen huilen om een snoepje, nee dit was intens verdriet van 2 kinderen die door alles en iedereen verlaten worden.
Zo zie je maar dat het goed is om kinderen zo lang mogelijk bij hun ouders te laten zijn en wat realiseer je je dan weer eens hoe goed ik het heb.

Dezelfde middag hebben we nog een bezoekje gebracht aan de dierentuin, waar de kids weer helemaal los gingen. Onderweg kregen we nog veel fruit aangeboden, dus de komende dagen geen gebrek aan vitamine c, wat dat ook het enige is waar geen gebrek aan is. De kleine kinderen in het weeshuis krijgen poederkoffiemelk, lopen uren met een een poepluier en wonden worden nauwelijk verzorgd.
De laatste morgen weer veel liedjes gezongen, knuffels uitgedeeld en mijn haar weer laten vlechten door de meiden, was het tijd om de lange tocht naar huis (wat in deze context best een raar woord is) te gaan. Het voelt goed om de kinderen een paar mooie dagen te hebben laten beleven, maar het is zo dubbel dat ze zo weer in dezelfde situatie belanden.
Daarom heb ik jullie hulp nodig!! Normaal ben ik hier niet zo van, maar asjeblieft, geef een klein beetje aan deze super kinderen! Er zijn nu 2 vrijwilligers in het weeshuis, zij kunnen eventueel geld goed beheren, zodat het niet zomaar verdwijnt.
Aan het einde van mijn trip wil ik nog een keer naar Tambo en dan niet met lege handen aankomen, dus help mij en daarbij deze super lieve kindjes!

Meer verhalen over Tambo:
http://judithdefrel.waarbenjij.nu/
http://www.klusjuf.waarbenjij.nu/site/index.php?page=message&id=1437310

Maar nog beter, asjeblieft een kleine bijdrage!

33.62.91.523 tnv J.J. de Frel te Utrecht.


OK lieve mensen, die was al een lang verhaal, maar ik kan het niet laten om hier nog een klein verhaaltje aan vast te knopen haha.
Want ik ben ondertussen alweer een weekje weg uit Ayacucho en samen met Vincent, die ik in Ayacucho heb ontmoet, ben ik nu aanbeland in Pucallpa, vanwaar we een driedaagse boottocht gaan maken naar Iquitos, de grootste stad in de wereld dat alleen is te bereiken per boot of vliegtuig. Vandaaruit dieper de amazone in.
Ook zijn we waar we komen telkens de enige gringo´s, we doen absoluut niet de toeristische route, wat ook weer een heel avontuur is natuurlijk! Mooie incaruines bezocht en in een dorpje zijn we nu nieuwe beroemdheden, want hier waren ze bezig met een Peruaanse videoclip opnemen. Wij liepen langs en ja hoor, wij moesten ook in de clip!
Verder nog een bezoek gebracht aan een grot, waar we met gids, touwen en een zaklamp de vele stalagtieten en -mieten hebben mogen bewonderen, waar je veel bijzondere figuren in kon zien. Daar ook nog de verste forel uit mijn leven gegeten, die het vrouwtje zo uit de rivier had gehaald.
Na ons bezoekje van een mooie zonnetempel wilde we wel een alternatieve route terug naar ons dorpje lopen. Nou dat hebben we geweten! Eerst door de bosjes de nodige schrammen opgelopen waarna we per ongeluk op een erf van een huisje belandden. Het was er angstig stil, todat we opeens omringd werden door 6 blaffende en grommende honden die klaar stonden om aan te vallen. Mijn hart heeft nog nooit zo veel toeren gemaakt, hondenheld als ik ben. Toen ze steeds dichterbij kwamen, kwam er gelukkig net een jongen aan die ze weg jaagden, maar die eerst net zo schrok van 2 gringo´s op z´n erf.
Verder hebben we hier 2 dagen een scooter gehuurd en rondgetourd rond het meer hier in de buurt, erg leuk!
Ok, ik kan nog wel even door gaan, maar zal jullie niet langer vervelen en brei er een eind aan en zeg veel liefs van Tia Bea uit de jungle.